ดอกคูณ

ดอกคูณ คูณดอกอยู่เต็มต้น
เหมือนแกล้งคูณความหมองหม่นให้คนผิด
คูณอาทร...ห่วงหาเป็นยาพิษ
ฆ่าให้ตายทีละนิด...ทีละนิดเมื่อคิดถึง


เป็นความจริงที่เหมือนฝันอันยิ่งใหญ่
เธอผ่านมาให้ผูกพันในวันหนึ่ง
คนหัวใจแตกหักได้พักพึ่ง
และซึมซับความซาบซึ้งซึ่งห่วงใย

เธอให้...ให้และให้เกินใจคาด
จนชั้นขลาดที่จะรับกับการให้
อาจเป็นคนว่างเปล่า...เหงาเกินไป
จึงไม่มีอะไรจะให้แทน

กลัวเหลือเกิน...กลัวเธอจะผิดหวัง
จึงต้องสั่งหัวใจให้หนักแน่น
ด้วยความดีที่ปรากฏยากทดแทน
ความอบอุ่นก็มากแสนแห่งราคา

สุดท้ายยังซ่อนเร้นความเป็นชั้น
เหมือนไม่เห็นความผูกพันอันมากค่า
ค่อย...ค่อยเดินออกห่างอย่างช้า...ช้า
ปล่อยน้ำตาให้รินไหลอย่างเบา...เบา

เพราะรักมากจึงเงียบหายเหมือนตายจาก
แม้ใจอยากจะมาหาเวลาเหงา
ดอกคูณร่วงลงแล้วอย่างแผ่วเบา
เจ็บและเศร้า...หัวใจเอย...ไม่เคยลืม