ขอได้ไหมจันทร์

กระซิบบอกกับจันทร์
ด้วยน้ำเสียงเครือสั่นหนักหนา
ด้วยน้ำตานองใบหน้า
ด้วยหัวใจที่เต้นช้า-ช้าลงไป
ขอวอนจันทร์...
อย่าเพิ่งทิ้งชั้นไปได้ไหม
อยู่บนฟ้าให้นานกว่าคืนใด-ใด
ใช้ความมืดปกคลุมชั้นไว้นาน-นาน
ไม่อยากให้ใครพบเจอ
ยามที่เผลอปล่อยให้น้ำตาไหล
เมื่อความเหงารุมเร้าหัวใจ
เพราะคืนนี้ไม่มีเธอข้างกายอีกต่อไป
ไม่อยากให้มีแสงสว่าง
ไม่อยากเห็นว่าข้าง-ข้างไม่มีใคร
ขออยู่กับความมืด...ขอคิดว่าเธออยู่ใกล้-ใกล้
แม้จะปลอม-ปลอมก็ไม่เป็นไร
...ขอแค่นี้ได้ไหมจันทร์...